Szkockie gorzelnie od A do Z (cz.7)
Dlaczego szkocka whisky jest dziś tak popularna na świecie? Cóż, pierwsze wzmianki o produkcji aqua vitae w tym kraju pochodzą z XV wieku, a to musi o czymś świadczyć, nieprawdaż?
Odwieczny konflikt
Rywalizacja pomiędzy Szkocją a Irlandią o miano „ojczyzny” whisky trwa nieprzerwanie od wieków. I choć na tę chwilę to Irlandczycy są „z przodu” nie znaczy to, że samo miano ma wpływ na popularność. Wszak to po „szkocką” sięga się częściej, tym bardziej, że produkcja w tym kraju jest nieporównywalnie większa, aniżeli w Irlandii.
Glen Garioch (Highland)
Szósta najstarsza gorzelnia w Szkocji. Powstała w 1797 roku w miejscu browaru i garbarni, a do niedawna była najdalej na wschód położoną destylarnią na szkockim kontynencie („zdegradowała” ją w 2016 roku mikro-gorzelnia Lone Wolf/BrewDog). Znajdziemy ją na obrzeżach wsi Old Meldrum, Aberdeenshire, w północno-wschodniej części Szkocji. Od lat 70-tych XX wieku do 1993 roku istniały tu też szklarnie, gdzie uprawiano pomidory, bakłażany, paprykę, dynie, a nawet kiwi! Do połowy lat 90-tych XX wieku produkowała whisky torfową, obecnie robi to sporadycznie. Wytwarza 1,3 miliona litrów destylatu rocznie. Od 2014 roku w rękach koncernu Beam Suntory.
Glen Grant (Speyside)
Zainaugurowana dzięki braciom Johnowi i Jamesowi Grantom w 1840 roku. znajduje się w miasteczku Rothes, w hrabstwie Moray, w północno-wschodniej Szkocji. Swą nazwę zawdzięcza braciom-założycielom. W 1883 roku stała się pierwszą destylarnią z zainstalowaną elektrycznością. W 1898 roku powstała bliźniacza Glen Grant No.2 (działała w latach 1898-1902), przemianowana w 1965 roku na Caperdonich. Od 2006 roku w rękach Włochów z Gruppo Campari. Produkuje bardzo dużo nietorfowej whisky – 6,1 miliona litrów rocznie.
Whisky GLEN GRANT. (kukunawa.pl)
Glen Keith (Speyside)
Zbudowana przez koncern Seagram w 1957 roku w miejsce starego młyna. Od początków swego istnienia aż do dziś tzw. koń roboczy pod blendy. Położona jest w miasteczku Keith (znajdują się tam jeszcze destylarnie Strathisla i Strathmill), w hrabstwie Banffshire, w północno-wschodniej Szkocji. Od 2001 roku w rękach Pernod Ricard (zarządzana przez spółkę zależną Chivas Brothers Holdings). Produkuje 5,7 miliona litrów destylatu rocznie, z czego niemal wszystko trafia do blendów.
Glen Moray (Speyside)
Położona w sercu Speyside, mieście Elgin destylarnia, która wyrosła w 1897 roku na gruzach browaru Elgin West. Od 2008 roku w rękach francuskiego koncernu La Martiniquaise. Produkuje lekką, owocową i niezwykle przystępna whisky w ilości 6 milionów litrów rocznie. Nie stroni od produkcji odrobinę torfowej whisky. Część destylatów trafia do blendów (Label 5).
Glen Ord (Highland)
Jedyna gorzelnia na półwyspie Black Isle, w obszarze Ross and Cromarty. Zbudowana w 1838 roku przez Thomasa MacKenzie. Jedna z niewielu samowystarczalnych jeśli chodzi o słód gorzelni w Szkocji. Od 1925 roku w portfelu DCL (Diageo). Produkuje bardzo dużo – 11,5 miliona litrów destylatu rocznie. Szczególnie ceniona przez blenderów, ze względu na swą „trawiastość”. Wydawana niekiedy jako single malt pod marką The Singleton.
Glen Scotia (Campbeltown)
Jedna z trzech gorzelni w regionie Campbeltown, druga najstarsza po Springbank. Położona w miasteczku o tej samej nazwie co region, na półwyspie Kintyre (zachodnie wybrzeże Szkocji). Założona w 1832 roku przez Stewart, Galbraith & Co. Od lat 90-tych XX wieku w rękach Loch Lomond Distillers. Produkuje whisky nietorfową oraz torfową w ilości ledwie 750 tysięcy litrów rocznie. Od dziesięcioleci ceniona przez koneserów.
Glen Spey (Speyside)
Destylarnia Glen Spey powstała w 1878 roku (jako Mill of Rothes) z inicjatywy Jamesa Stuarta, który ówcześnie był licencjobiorcą pobliskiej gorzelni The Macallan. Leży w północno-wschodniej Szkocji, w miasteczku Rothes (hrabstwo Moray, region Speyside), w którym działają jeszcze 3 inne gorzelnie (Speyburn, Glen Grant i The Glenrothes). Od 1997 roku w portfelu Diageo, którego jest typowym „koniem roboczym” (praktycznie całość z 1,6 miliona litrów rocznej produkcji trafia do blendów).
Whisky COOPERS CHOICE GLEN SPEY 11Y 54,5% 0,7 GB Rodzaj Single Malt (kukunawa.pl)
GlenAllachie (Speyside)
Bardzo nowoczesna i pro-ekologiczna jak na swoje czasy gorzelnia. Wybudowana w 1967 roku wedle projektu Williama Delmé-Evansa, nazywanego „współczesnym Doigiem” (tym od pagód). W latach 1989-2017 w rękach Pernod Ricard. Od 2017 roku zarządza nią The GlenAllachie Distillers Company Ltd., pod rządami Billy’ego Walkera, który stoi za sukcesami również GlenDronach i BenRiach. Od 2005 roku skupia się na produkcji głównie delikatnej single malt whisky (nie barwionej, ani nie filtrowanej – 4 miliony litrów rocznie).
Glenburgie (Speyside)
Tym razem „koń roboczy” koncernu Pernod Ricard, kluczowy składnik blenda Ballantine’s. Powstała w 1810 roku i pierwotnie nazywała się Kinflat. W latach 2003-2004 całkowicie przebudowana, ze starego zakładu „ocalono” jedynie alembiki. Znajduje się nieopodal wsi Kinloss, w hrabstwie Moray, w obszarze miasta Forres. Produkuje 4,3 miliona litrów nietorfowej whisky rocznie. Rzadko występuje w wersji single malt.
Glencadam (Highland)
Gorzelnia Glencadam powstała w 1825 roku z inicjatywy kupca, niejakiego George’a Coopera. Stanęła ona nieopodal nieistniejącej już gorzelni North Port, w pobliżu miasteczka Brechin, w hrabstwie Angus (jedyna do dziś działająca gorzelnia w tym hrabstwie), we wschodniej części Highlands. Od 2003 roku w rękach Angus Dundee Distillers (właściciele Tomintoul). Produkuje nietorfową whisky, najczęściej nie barwioną i nie filtrowaną na zimno, w ilości 1,4 miliona litrów rocznie.
Jeszcze więcej „Glen”
W części siódmej znalazło się sporo podstawowych informacji o zakładach, które w swej nazwie mają słówko „Glen”. Oczywiście nie koniec na tym, natomiast warto zauważyć, że nie uświadczymy tu zupełnie nowych, nowoczesnych gorzelni. Zastanawiam się dlaczego. Najbardziej prawdopodobnym wyjaśnieniem wydaje mi się być teza, iż nowi producenci pragną się nieco odróżnić od tych starszych, by nie „utonąć” w morzu co bardziej doświadczonych „wilków” na rynku…
Po więcej historii zapraszamy na kukunawa.pl